TÜRK MİTOLOJİSİ SÖZLÜĞÜ (E-G)

E

Ecinni: Kısa boylu, iri başlı, tüylü ve ters ayaklı olarak tasvir edilen kötü ruh.

Efrasiyab: Alper Tonga. Türk halklarının efsanevi kahramanı.

Efsun: Büyülü içerik taşıyan metin.

Ejderha: Pek sık rastlanmamakla beraber, doğa olaylarını sembolize eden kötü ruhlu varlık.

Emeket: Şamana yol gösteren, yardımcı ruhlardan biridir.

Er Sokotoh: Yakutlara göre yeryüzüne düşen ilk insan, kımız içme merasiminin ilk kurucusu, ilk ata.

Erdov-Erdoy: Su ruhunu temsil eden mitolojik varlık. İnsanlara zararı dokunmaz.

Erlik-Yerlik: Yeraltı saltanatının hakimi, bir çok farklı isimle ve özellikle anılır.

Ev İyesi: Her evde bulunduğu sanılan, evi koruyan ve bereketini artıran bir melek.

Evliya: Keramet sahibi, ruhlar alemi ile bağlantısı olan, mucizeler yaratabildiklerine inanılan kişiler.

F

Fadime-i Zehra: Yeni doğmuş bütün kızları Hal Anası ve cinlerden koruyan varlık.

Fallık Kültü: Yaratma becerisi olan gücü temsil eden kült.

Fatma Ana: Dini-mitolojik inanışa göre, Fatma Ana dünyanın anasıdır. Fatma Nine, Karı Nine, Fatma Karı isimleriyle de anılır.

G

Gor: Kor.

Goroğlu: Köroğlu.

Gökyüzü: Eski mitolojik düşünce sisteminde, Tanrı’nın bir sembolü.

Gökyüzünün Oğlu: En önemli görevi kurtarıcılık olan, ulu ecdada ait adlardan biridir. Işık şeklinde yeryüzüne düştüklerine inanılır.

Gulyabani: Çok farklı şekillerde tasvir edilen korkunç bir varlıktır. Bazı halklar kadın kılığında dolaştığına, bazıları ise gündüzleri mezarda uyuyup geceleri kalktığına inanır. Tüylü, çok büyük ve pis kokulu olarak betimlenir.

Gülüstan-i Bağ-i İrem: Dünyanın en güzel yeri, cennet bağı.

Gülüş: İnsanın doğuştan sahip olduğuna inanılan, sihirli bir unsur. Bereketi, bolluğu, tokgözlülüğü ve ölüp dirilmeyi sembolize eder.

Güneş: Türk mitolojisinde kutsal bir obje. Yaratılış destanına göre gökyüzünün yedinci katında “Gün Ana” bulunur.