Ön Okuma: “Nemesis Games” – Enginlik Serisi 5. Kitap

Nemesis Games (Enginlik Serisi 5. Kitap)

Yazar: James S. A. Corey
Sayfa Sayısı: 536
Orbit; 2 Haziran 2015

NYT en çok satanlar listesinde bulunan Enginlik serisinin beşinci kitabı, Nemesis Games, Rocinante ekibini birbirinden ayırıyor. Ekip bir yandan hayatta kalma mücadelesi verirlerken, iç gezegenler, düşmanlarının yıkıcı planlarının kurbanı oluyorlar.

Binlerce dünya açılmıştı ve insanlık tarihinin gördüğü en büyük arazi kapma yarışına sahne oluyorlardı. Koloniciler, yeni dünyalara akın ettikçe, geride kalan güneş sistemindeki güç yapıları da çökmeye başlamıştı.

Gemiler iz bırakmadan yok oluyorlardı. Gizli kapaklı özel ordular oluşturuluyordu. Geriye kalan tek protomolekül örneği çalınmıştı. Daha önce gerçekleşmesi imkansız gibi görülen terörist saldırılar, iç gezegenlere diz çöktürmüştü. Geçmişin günahları, korkunç bir bedele dönüşüyordu.

Kan ve ateşler içinde yeni bir insanlık düzeni doğmaya çalışırken, James Holden ve Rocinante mürettebatı, hayatta kalmak ve ayrıldıkları yegane evlerine geri dönmek için mücadele etmeliler.

Nemesis Games, çok satan Cibola Burn’u takip eden heyecanlı bir bilim kurgu macerası.

Ön Okuma

Bölüm Bir: Holden

James Holden, gemisinin yanına doğru süzülerek söküm robotunun gemiyi parçalarına ayırmasını izlediği sırada, Calisto saldırısının üzerinden bir yıl, o ve mürettebatının Ilus’a doğru yola çıkmasından üç yıl ve geri dönmelerinin üzerinden yaklaşık altı gün geçmişti.

Rocinante, sekiz gergin kablo ile rıhtımın yanaşma rıhtımına demirlenmişti. Burası, Tycho İstasyonunun çok sayıdaki tamir rıhtımından sadece biriydi. Rıhtımları içeren tamir alanının tamamı ise muazzam inşaat kürelerinden sadece bir tanesini oluşturuyordu. Etraflarında uzanan kilometrelerce genişliğe sahip kürenin içinde binlerce proje devam ediyordu ama Holden’ın gözleri sadece kendi gemisindeydi.

Robot, kesme işlemini tamamladı ve dış gövdeden büyükçe bir parça soydu. Altında karmaşık kablo ve devrelerle sarmalanmış geminin sağlam iskeleti yatıyordu. Onun da altında iç gövdenin ikinci kaplaması vardı.

“Evet,” dedi Fred Johnson, Holden’a doğru süzülerek, “Geminin ağzına sıçmışsınız.”

Fred’in kelimeleri, uzay kıyafetlerinin telsizinden düzleşmiş ve bozulmuş olarak ulaşmasına rağmen mideye atılan bir yumruk etkisine sahipti. Normalde Dış Gezegenler İttifakının sembolik lideri ve güneş sistemindeki en güçlü üç kişiden biri olan Fred’in, gemisinin durumuna kişisel bir ilgi duyması güven verici olmalıydı. Ama Holden’a verdiği his, herşeyi batırmayacağından emin olmak isteyen bir babanın çocuğunu kontrole gelmesi gibiydi.

Üçüncü bir ses telsizden “İç taban büküldü” dedi. Sesin sahibi, Sakai adındaki ekşi suratlı bir adamdı. Tycho’nun yeni baş mühendisi, şimdilerde herkesin Yavaş Bölge Kazası olarak adlandırdığı olayda hayatını kaybeden Samantha Rosenberg’in halefiydi. Sakai, ofisinden, robotun kamera ve röntgen tarayıcıları aracılığıyla, onarımları izliyordu.

Fred, geminin karinası boyunca uzanan raylı silahın yerini işaret ederek “Bunu nasıl yaptın?” diye sordu. Silahın namlusu, neredeyse gemi kadar uzundu ve onu çerçeveye bağlayan destek çubukları, yer yer gözle görülür şekilde çökmüştü.

“Peki,” dedi Holden, “Sana hiç daha önce bir ikmal şilebini üst yörüngeye sürüklemek için Roci’nin manyetik toplarını itki motoru olarak kullandığımızı anlatmış mıydım?”

Sakai, espri anlayışından yoksun bir sesle “Evet, iyi bir hikaye” dedi. “Bu desteklerden bazıları düzeltilebilir ama iddiaya girerim ki alaşımda bulacağımız mikro çatlaklardan sonra hepsini değiştirmek zorunda kalacağız.”

Fred ıslık çaldı. “Pahalıya patlayacak.”

OPA lideri, Rocinante mürettebatının bir dargın bir barışık olduğu patronu ve sponsoruydu. Holden, çalkantılı ilişkilerinin barışıklık döneminde olduklarını umuyordu. Ayrıcalıklı müşteri indirimi olmadan geminin onarım masrafları belirgin şekilde daha pahalı olacaktı. İsteseler karşılayabilirlerdi gerçi.

“Dış gövde üstünkörü yamanmış deliklerle dolu.” diye devam etti Sakai. “İç gövde buradan bakıldığında iyi görünüyor ama biz yine de sızdırmazlığından emin olmak için bir kere daha üzerinden geçelim.”

Holden, iç gövdenin hava sızdırması durumunda Ilus’tan dönüş yolculuğunun çok sayıda ölüm ve boğulma vakası ile sonuçlanacağını söylemek istedi ama kendini tuttu. Şu anda gemisini tekrar uçacak hale getirmekten sorumlu olan adamla ters düşmesine gerek yoktu. Holden, Sam’in muzip gülümsemesini ve eleştirilerini espri ile harmanlama huyunu düşündü ve göğüs kafesinin sıkıştığını hissetti. Aradan yıllar geçmiş olmasına rağmen kederi hala zaman zaman onu hazırlıksız yakalıyordu.

İçinden geçenleri söylemek yerine sadece “Teşekkürler”, dedi.

Sakai yanıt verdi, “Bu zaman alacak.” Robot, geminin başka bir bölümüne uçarak kendini manyetik olarak sabitledi ve dış gövdenin başka bir bölümünü parlak bir ışık eşliğinde kesmeye başladı.

Fred, “Benim ofisime geçelim” dedi. “Bu yaşta koruyucu kıyafetin içinde en fazla bu kadar durmak mümkün oluyor.”

Yerçekimi ve atmosferin olmaması geminin tamirini kolaylaştırıyordu. Buna karşılık  teknisyenlerin çalıştıkları süre boyunca koruyucu kıyafet giymeleri gerekiyordu. Holden Fred’in sözlerini, yaşlı adamın işemesi gerektiği ama kıyafet içindeki kılıf katateri kullanmakla uğraşmak istemediği şeklinde yorumladı.

“Tamam, gidelim.”

Fred’in ofisi, uzay istasyonu standartlarına göre genişti ve oda, eski deri ile kaliteli kahve kokularına sahipti. Kaptanın duvarında bulunan çürük çelik renkli titanyum kasa,  eski bir film sahnesinden fırlamış gibiydi. Masasının arkasındaki ekranda, yapım aşamasındaki üç gemi iskeletine ait bir görüntü vardı. Gemiler, büyük, hacimli ve işlevsel tasarımlara sahipti. Tıpkı bir balyoz gibi. OPA deniz filosu için özel inşa edilen serinin ilk örnekleriydi. Holden, birliğin neden kendi silahlı savunma ordusuna ihtiyaç duyduğunu biliyordu, ama son birkaç yılda olanlar dikkate alındığında, insanlığın travmalarından hep yanlış dersler çıkardığını düşünmeden edemiyordu.

“Kahve?”, diye sordu Fred. Holden başıyla onay verince yan masada duran kahve istasyonunun başına giderek iki fincan hazırladı. Holden’a uzattığı kupanın üzerinde solmuş bir sembol vardı. OPA’nın bölünmüş halkası, neredeyse görünmez olmuştu.

Holden, kupayı aldı, ekrana doğru işaret ederek sordu, “Ne kadar sürer?”

“Güncel tahminlerimize göre altı ay.” dedi Fred ve yaşlı bir adam homurtusuyla sandalyesine oturdu. “Bu, neredeyse sonsuza kadar demek. Bundan bir buçuk yıl sonra bu galaksideki toplumsal yapı tanınamayacak kadar değişmiş olacak.”

“Diyaspora.”

“Eğer bu şekilde adlandırmak istiyorsan” dedi Fred başıyla onaylayarak. “Ben buna araziye hücum diyorum. Vaat edilen topraklara giden bir sürü tenteli vagon.”

Binin üzerinde gezegen ele geçirilmeyi bekliyor. Güneş sistemindeki her gezegen, istasyon ve kaya parçasından insanlar, bir parça kapabilmek için yarışıyorlar. Geride kalan üç hükümet ise bütün bunları kontrol altına alabilmek için yeteri kadar savaş gemisi yapma derdinde.

Bir kaynak dizisi, gemilerin birinin gövdesinde o kadar parlak bir şekilde ışıdı ki monitör karşılık olarak ışığını kısmak zorunda kaldı.

“Eğer Ilus hiçbir şey değilse bile birçok insanın öleceğine dair bir uyarıydı.” dedi Holden. “Kimse dinlemiyor muydu?”

“Pek değil. Kuzey Amerika’daki arazi hücumunu bilir misin?”

“Evet”, dedi Holden ve Fred’in verdiği kahveden bir yudum aldı. Lezzetliydi. Dünya’da yetişmiş, zengin bir aroma. Rütbenin avantajları. “Tenteli vagon benzetmeni anlıyorum. Ben Montana’da büyüdüm, biliyorsun. Bu ileri sınırda olma boku, hala insanların birbirlerine anlattıkları bir hikaye.”

“Yani manifest destiny mitolojisinin ardında birçok gizli trajedi olduğunu biliyorsun. O tenteli vagonların birçoğu asla başaramadı. Başarılı olanların bir kısmı ise demiryolları, madenler ve zengin çiftçiler için ucuz iş gücünden başka bir şey olamadılar.”

Holden kahvesini içti ve geminin inşaatını izledi. “Tenteli vagonlar gelmeden ve yanlarında yeni vebalarını getirmeden önce orada yaşayan insanlardan bahsetmiyorum bile. En azından bizim durumumuzda galaktik yazgımız taklitçi  kertenkeleden daha gelişmiş hiçbir canlıyı yerinden etmiyor.”

Fred başıyla onayladı. “Belki. Şimdiye kadar öyle görünüyor. Ama bin üç yüz gezegenin tamamında incelemeler tamamlanmadı. Neler bulacağımızı kim bilir?”

“Eğer hafızam beni yanıltmıyorsa, katil robotumsu şeyler ve kıtasal füzyon reaktörleri biri gelip düğmeye bassın da gezegenin yarısı havaya uçsun diye hazırda bekliyor olabilir”

“Daha önce yaşanmış olan örneğimize dayanarak. Her şey daha da garipleşebilir.”

Holden omuz silkti ve kahvesini bitirdi. Fred haklıydı. Bu dünyalarda nelerin beklediğini bilmenin bir yolu yoktu. Yeni dünyalara hücum eden müstakbel yerleşimcileri hangi gizli tehlikelerin beklediğini söylemek mümkün değildi.

“Avasarala benden memnun değil.” dedi Holden

“Evet değil.” diye onayladı Fred. “Ama ben öyleyim.”

“Anlamadım?”

“Bak, kadın oraya gitmeni ve güneş sistemindeki herkese oranın ne kadar kötü olduğunu göstermeni istedi. Hükümet onay verene kadar herkes olduğu yerde kalacak kadar korksun. Kontrolün tekrar ona geçmesine izin ver.”

“Oldukça korkutucuydu.” dedi Holden. “Bu konuda yeterince açık değil miydim?”

“Elbette öyleydin. Ama aynı zamanda hayatta kalmanın da mümkün olduğunu gösterdin. Ve şimdi Ilus, lityum dolu yük gemilerini buradaki pazara göndermeye hazırlanıyor. Çok zengin olacaklar. Bir istisna olabilirler ama insanlar bunu fark edene kadar bir sonraki altın madenini bulma ümidiyle bütün o dünyalara hücum edecekler.”

“Neyi farklı yapabilirdim, bilmiyorum.”

“Hiçbir şeyi,” diye onayladı Fred. Ama Avasarala, Mars Başbakanı Smith ve geri kalan tüm siyasiler bunu kontrol etmek istiyorlar. Ve sen bunu yapamamalarını garantiledin.”

“Peki neden mutlusun?”

“Çünkü,” dedi Fred, genişçe sırıtarak, “Ben onu kontrol etmeye çalışmıyorum. Tam da bu nedenle en sonunda onu kontrol eden ben olacağım. Benimkisi uzun vadeli bir oyun.”

Holden kalktı ve kendine Fred’in lezzetli kahvesinden bir fincan daha koydu. Kahve istasyonunun yanındaki duvara yaslanarak, ”Evet, bu konuyu bana biraz daha açıklaman gerekecek.” dedi.

“Medina İstasyonu bende. Halkadan geçmek isteyen herkesin uğramak zorunda olduğu, ihtiyacı olan her gemiye acil tohum paketleri ve acil durum barınakları sağlayan, kendi kendini idame ettiren bir istasyon. Bitki için gerekli toprak ve su filtrelerini maliyetine satıyoruz. Başarılı olacak her koloninin başarısında bizim de payımız olacak. Zaman içerisinde bir tür galaktik yönetim organı oluşturulmak gerektiğinde kime yönelecekler? Namlunun ucunda bir hegemonya kurmak isteyenlere mi? Yoksa kriz zamanında onlara yardım edenlere mi?”

“Sana yönelecekler,” dedi Holden. “Ve sen de bu yüzden gemiler inşa ediyorsun. Herkesin yardıma ihtiyaç duyduğu bu dönemde yardımsever, hükümet kurmak istendiğinde ise güçlü görünmek istiyorsun.”

“Evet,” dedi Fred, koltuğuna yaslanarak. “Dış Gezegenler İttifakı her zaman Kuşak’ın da ötesinde bir anlam taşımıştır. Bu hala doğru. Sadece biraz… genişledi.”

“Bu kadar basit olamaz. Dünya ve Mars’ın arkalarına yaslanıp sırf çadır ve kumanya dağıttın diye Galaksi’yi yönetmene izin vermelerine imkan yok.”

“Hiçbir şey basit değildir.” diye kabul etti Fred. “Ama başlangıç noktamız bu olacak. Ve Medina İstasyonu benim olduğu sürece, bu oyunun kontrolü bende demektir.”

“Gerçekten raporumu okudun mu sen?” diye sordu Holden, sesindeki şüpheyi gizleyemeyerek.

“O dünyalarda kalmış olabilecek tehlikeleri göz ardı etmiyorum—“

“Geride ne kalmış olabileceğini boşver,” dedi Holden. Yarısı boşalmış kahve fincanını bıraktı ve Fred’in odanın diğer yakasında bulunan masasına doğru ilerleyerek masaya doğru eğildi . Yaşlı adam kaşlarını çatarak geriye yaslandı.

“Güçleri kesildikten bin yıl kadar sonra bile çalışmaya devam edebilecek robotları ve raylı sistemleri unut. Patlayan reaktörleri. Gözlerinin içine süzülerek seni kör eden ölümcül salyangoz ve mikropları da unut.”

“Bu liste daha ne kadar uzun?”

Holden onu duymazdan geldi. “hatırlaman gereken şey, bütün bunları durduran sihirli değnek.”

“Artifakt’i bulmanız büyük şanstı. Ne olduğunu düşünecek olursan—”

“Hayır, değildi. Fermi paradoksuna karşı düşünebileceğim en korkunç lanet olası cevaptı.  Vahşi Batı benzetmende neden kızılderililer yok biliyor musun? Çünkü çoktan ölmüşlerdi. Bütün bunları inşa edip üstünlük sağlayanlar her kim idiyse geçit yapıcı protomolekülü kullanarak geri kalan herkesi öldürdüler. Üstelik bu korkunç olan kısmı bile değil. Asıl korkucutu olan şu; başka bir şey ortaya çıktı. Birincilerin enselerine sıktı ve cesetlerini galaksi boyunca dağıttı. Sormamız gereken soru şu: sihirli değneği kim salladı? Ve kurbanlardan geriye kalan ne varsa alıyor olmamıza nasıl tepki verecekler?”

Fred, ekibe Tycho İstasyonunun yerleşim halkasında, yönetim konutları seviyesinde iki oda vermişti. Holden ve Naomi birini paylaşırken, Alex ve Amos diğerinde kalıyorlardı ama pratikte odayı sadece uyumak için kullanıyorlardı. Tcyho’nun çoklu eğlence seçeneklerini değerlendirmedikleri zamanların tamamını görünüşe göre Holden ve Naomi’nin dairesinde geçiriyorlardı.

Holden içeri girdiğinde Naomi yemek alanında oturmuş el terminalinde karmaşık görünen bir şeyleri tarıyordu. Başını kaldırmadan Holden’a gülümsedi. Alex, oturma odalarındaki kanepede oturuyordu. Duvar ekranı açıktı, grafikler ve haber akışını veren konuşan kafalar hareket ediyordu ama ses kısıktı ve pilotun kafası geriye düşmüş, gözleri kapalı pozisyondaydı. Sessizce horladı.

“Burada uyumaya da mı başladılar?” diye sordu Holden, masanın yanına gidip Naomi’nin karşısına oturarak.

“Amos akşam yemeği almaya gitti. Senin iş nasıl gitti?”

“Önce kötü haberi mi duymak istersin, daha kötü haberi mi?”

Naomi sonunda işinden gözlerini ayırdı. Kafasını yana doğru yatırdı ve Holden’a doğru bakarken gözlerini kıstı. “Bizi yine kovdurdun mu yoksa?”

“Bu kez değil. Roci oldukça hırpalanmış. Sakai diyor ki—”

“Yirmi sekiz hafta,” dedi Naomi.

“Evet, terminalime mi sızdın?”

“Hesap tablolarına bakıyorum,” dedi Naomi, ekranını işaret ederek. “Onları bir saat kadar önce aldım. O—Sakai oldukça iyi.”

Aralarında kelimelere dökülmeyen bir ‘Sam kadar iyi değil’ anı yaşandı. Naomi, saçlarının ardına gizlenerek başını tekrar masasına indirdi.

“Yani, evet, kötü haber buydu,” dedi Holden. “Altı aylık gecikmeye rağmen hala Fred’in gelip ödemeyi yapacağını söylemesini bekliyorum. Hiç değilse bir kısmını, her hangi bir miktarını, gerçekten.”

“Hala oldukça iyi durumdayız. UN ödemesi dün geldi.”

Holden yorumu başıyla savdı. “Ama bir dakikalığına parayı unut, hala kimseyi artifakt konusunda beni dinlemeye ikna edemiyorum.”

Amos, masanın kontrol düğmelerine sinirle basarak sesi kapattı. “Kahretsin, Ilus’ta şu anda neler olduğunu öğrenmek isterdim, bazı sersem OPA kovboylarının kendilerini havaya uçurmalarını dinlemek değil.”

“Acaba bunu arkasında kimin olduğunu Fred biliyor mudur?” dedi Holden. “OPA’nın muhafazakarları, bu ‘bize karşı güneş sistemi’ teolojisini aşmakta zorlanıyorlar.”

Alex, “Zaten oradan ne istediler ki?” diye sordu. “Callisto’nun ağır cephaneleri yok. Nükleer silah da yok. Böylesi bir baskına değecek hiçbir şey yok.”

Amos, “Şimdi de bu bokun bir anlamı olmasını mı bekliyoruz?” diye sordu. “Şu ekmeği uzat.”

Holden iç çekti ve sandalyesine yaslandı. “Biliyorum bu beni naif bir sersem yapıyor ama Ilus’tan sonra bir süre huzuru bulacağımızı düşünmüştüm. Kimsenin bir başkasını uçurmak istemediği bir süre.”

“Ben sana neye benzediğini söyleyeyim.” dedikten sonra geğirtisini yutkunarak bastırdı ve yemek çubuklarını masaya bıraktı. “Dünya ve Mars şu anda zoraki bir huzura sahip, OPA ise savaşmak yerine yönetme ile meşgul. Ilus’taki kolonistler ise birbirlerine ateş etmek yerine UN ile birlikte çalışıyorlar. Her şey olabileceği kadar iyi. Herkesin aynı fikirde olmasını bekleyemezsin. Ne de olsa hepimiz insanız. Elbette aramızda her zaman bir miktar aşağılık herifler de olacak.”

Amos, “Çok doğru söyledin patron,” dedi.

Yemeklerini bitirip bir süre sessizce oturdular. Amos küçük buzdolabından biraları alarak herkese dağıttı. Alex serçe parmağı ile dişlerinin arasını kurcaladı. Naomi tamirat ile ilgili hesaplamalara geri döndü.

Bir süre sayılara odaklandıktan sonra “Şimdi,” dedi, “İyi haber UN ve OPA tamir masraflarından bizim sorumlu olduğumuzu düşünseler bile, sadece geminin acil durum bütçesi ile bunu karşılayabilecek durumdayız.”

“Kolonistleri halkalardan taşımak oldukça yoğun bir iş,” dedi Alex. “Tekrar uçmaya başladığımızda.”

“Evet, çünkü minik kargo ambarımıza çok miktarda gübre sığdırabiliriz,” dedi Amos homurdanarak. “Hem belki de peşinden koşmamız gereken, çaresiz ve züğürt müşteri tipi değildir.”

“Kabul edelim,” dedi Holden. “Eğer böyle devam ederse, özel bir savaş gemisi ile iş bulmak oldukça zor olacak.”

Amos güldü. “Buraya şimdiden bir ‘ben söylemiştim’ bırakmak istiyorum. Çünkü, her zaman olduğu gibi, işler beklendiği gibi gitmediğinde, bunu söylemek için burada olamayabilirim.

İkinci Bölüm: Alex

Alex Kamal’ın uzun uçuşlar hakkında en sevdiği şey, zaman algısını değiştirmesi idi. Haftalar –bazen aylar- süren uçuşları, tarihin akışının dışına çıkıp kendi özel evrenine adım atmak gibiydi. Her şey bir gemi ve içindeki insanlara indirgeniyordu. Uzun zaman aralıkları boyunca temel bakım rutinlerinden başka yapacak hiçbir şey olmuyor, hayata dair her şey aciliyetini yitiriyordu. Her şey plana göre işliyordu ve planın kendisi, kritik bir durumun  yaşanmamasıydı. Uzay boşluğunda seyahat etmek ona nedensiz bir huzur ve mutluluk veriyordu. İşini yapabilmesinin sebebi de buydu.

Kendisi gibi hissetmeyen tanıdığı birçok insan vardı ve bunlar genellikle gençlerden oluşuyordu. Donanmada olduğu sıralarda iç gezegenlerde yani Dünya, Ay ve Mars arasında birçok iş başarmış bir pilot tanıyordu. Pilot, Jovian uydularından birine yaptığı seferde Alex’in komutasına atanmıştı. İç gezegenler seferi sona erdiğinde genç adam kontrolü kaybetmeye başlamıştı. Önemsiz konular hakkında gereksiz yere sinirleniyor, geminin komuta merkezinden motor dairesine kadar kafesteki bir kaplan gibi mekik dokuyordu. Ganymede’ye ulaştıklarında geminin doktoru ve Alex, genç adamı kontrol altından tutabilmek için yemeğine sakinleştirici koymak konusunda anlaşmışlardı. Görev sonunda Alex, genç pilotun bir daha uzun görevlere atanmaması yönünde bir rapor yazmıştı. Bazı pilotlar ne kadar test edilseler de bu konuda eğitilemiyorlardı.

Alex’in de kendi stres ve endişeleri yok değildi. Canterbury’nin ölümünden beri taşıdığı bir temel kaygı bozukluğu vardı. Sadece dördü ile Rocinante, yetersiz ekip üyesi ile çalışıyordu. Amos ve Holden iki güçlü erkek kişiliğine sahipti ve eğer kavga ederlerse, ekibi bir arada tutan dinamik paramparça olabilirdi. Kaptan ve yardımcısı sevgililerdi ve ayrılmaları demek, işlerini kaybetmelerinden çok daha fazlası demekti. Bu, hangi ekiple birlikte olursa olsun her zaman endişe ettiği tipte bir durumdu. Roci ile yıllardan beri aynı endişeleri yaşıyordu ama işlerin kontrolden çıkmasının sebebi asla bu endişeleri olmamıştı. Hatta bu durum kendi içinde güvenilir bir durumdu. Alex her uçuş bitimi ve bir sonraki öncesinde rahatlıyordu. Her zaman değilse bile, en azından çoğu zaman.

Tycho istasyonuna varmaları, rahatlaması için yeterli olmalıydı. Roci Alex’in görmüş olduğu kadarıyla, en az kendisi kadar hırpalanmıştı ve Tycho’daki tersaneler, sistemdeki en iyi ve arkadaş canlısı tersaneler arasındaydı. New Terra’dan getirdikleri ve artık gemiden alınmış olan mahkumun akıbeti artık tamamen başkalarının sorunuydu. New Terra’lı konvoyun diğer yarısı olan Edward Israel, sağ salim güneş istikametine doğru yola çıkmıştı. Önlerindeki altı ay boyunca tamir işleri ve biraz rahatlamak dışında yapacak bir iş görünmüyordu. Bilinen tüm akla yatkın standartlara göre endişelenmesini gerektirecek çok az şey vardı.

“Peki seni rahatsız eden ne?” diye sordu Amos.

Alex omuz silkti, kaldıkları dairenin yiyecek soğutma ünitesini açtı, kapattı ve tekrar omuz silkti.

“Canını sıkan bir bok var, orası kesin.”

“Biliyorum.”

Işıklandırma, sabah aydınlığını taklit edecek şekilde sarı-mavi tonlarındaydı ama Alex uyuyamamıştı. Yani iyi uyuyamamıştı. Amos tezgahın üzerine oturdu ve kendine bir fincan kahve koydu.

“Sana bir sürü sormama ihtiyaç duyduğun ve bu sayede duyguların hakkında rahatça konuşabileceğin o şeylerden birini yapmıyoruz değil mi?”

Alex güldü. “Bu hiçbir zaman işe yaramaz.”

“O zaman yapmayalım.”

Uçuş sırasında Holden ve Naomi, kendileri farkında olmasalar da birbirlerine iyice sokulurlardı. Ekip içerisinde sevgili olan bir çiftin birbirlerinde, diğerlerinden daha fazla rahatlık bulmaları doğal bir durumdu. Eğer böyle olmasaydı, Alex asıl o zaman endişelenirdi. Ama bu durum, onu ve Amos’u mecburi bir ikili haline getirmişti. Alex, ekibin herhangi bir üyesi ile geçinebiliyor olmaktan gurur duyuyordu ve Amos da bu duruma istisna değildi. Amos göründüğü gibi olan bir adamdı. Biraz yalnız zaman geçirmeye ihtiyacı olduğunu söylediğinde, gerçekten biraz yalnız zaman geçirmek istiyor demekti. Alex, üyeliğini aldığı ve yeni indirdiği Dünya-dışı neo-noir tarzı filmleri izlemek isteyip istemediğini sorduğunda Amos her zaman ve sadece, soruya cevap veriyordu. Birinin arkasından konuşma, sosyal cezalandırma ve dışlama gibi bir huyu asla yoktu. Alex bazen eğer Donnager’da ölen Shed Garvey yerine Amos olsaydı ve son birkaç yılı geminin eski doktoru ile geçirmek zorunda olsaydı nasıl olurdu diye merak ediyordu.

Muhtemelen şimdiki kadar iyi olmazdı. Ya da belki de Alex uyum sağlardı. Bilmek neredeyse imkansızdı.

“Beni rahatsız eden… rüyalar görüyorum.” dedi Alex.

“Kabus gibi mi?”

“Hayır. Güzel rüyalar. Gerçek dünyadan daha iyi olan rüyalar. Onlardan uyandığımda kendimi kötü hissettiren.”

Amos düşünceli bir şekilde “Ha,” diyerek kahvesini içti.

“Sen hiç böyle rüyalar gördün mü?”

“Hayır.”

“Mesele şu ki, hepsinde Tali var.”

“Tali?”

“Talissa.”

“Eski eşin.”

“Evet,” dedi Alex. “Hepsinde o da var ve rüyalar her zaman… iyi. Yani tekrar birleşmiş falan değiliz. Bazen Mars’a geri dönmüş oluyorum. Bazen o, gemiye gelmiş oluyor. Sadece, rüyalarımda mevcudiyeti var ve biz iyiyiz. Sonra uyanıyorum ve o burada olmuyor ve bir arada değiliz. Ve…”

Amos’un kaşları alçalırken dudakları yükseldi, yüzünü daha küçük ve düşünceli bir şekil alacak şekilde büzüştürdü.

“Eski eşinle tekrar takılmak mı istiyorsun?”

“Hayır, gerçekten istemiyorum.”

“Azdın mı?”

“Hayır, onlar seks içerikli rüyalar değil.”

“O zaman bu işte tek başınasın. Benden bu kadar.”

“Oradayken başladı,” dedi Alex, halkaların diğer tarafını, New Terra yörüngesinde uçtukları zamanı kastederek. “Bir konuşmada adı geçti ve o zamandan beri… onu hayal kırıklığına uğrattım.”

“Evet.”

Beni bekleyerek yıllarını geçirdi ve ben olmak istediğim adam asla olamadım.”

“Hayır. Kahve ister misin?”

“Çok isterim.” dedi Alex.

Amos, Alex için de bir fincan doldurdu. Şeker eklemedi ama fincanın üçte birini krema için boş bıraktı. Ekip hayatının getirdiği küçük bir samimiyet göstergesi.

“Onunla ayrılış şeklimizden hiç hoşnut değilim.” dedi Alex. Basit bir ifadeydi, büyük bir açıklama da değildi ama bir itirafın ağırlığına sahipti.

Amos, Alex ile aynı fikirde olduğunu gösterir şekilde “Hayır.” dedi.

“İçimde bunun bir fırsat olduğunu söyleyen bir ses var.”

“Bunun?”

“Roci uzun süre tamirde kalacak. Mars’a gidebilirim, onu görebilirim. Özür dileyebilirim.”

“Sonra da geminin motorları çalışmadan hemen önce geri gelebilmek için bir kere daha terk mi edersin?”

Alex gözlerini kahvesine indirdi. “Aramızdaki şeyi daha iyi bir şekilde bırakırım.”

Amos’un omuz silkmesi çok büyüktü. “Peki, git o zaman.”

Bir itiraz seli zihnini doldurdu. Ekip haline geldiklerinden bu yana hiç ayrılmamışlardı. Grubu şimdi ayırmak, kötü şans getirecekmiş gibi bir hisse kapılmıştı. Tycho’daki tamir ekibi kendisine ihtiyaç duyabilir ya da onu isteyebilir ya da süreç içerisinde kritik bir noktaya ulaşana kadar anlayamayacağı bir değişiklik yapabilirlerdi. Daha da kötüsü, ayrılmak, bir daha asla dönmemek anlamına da geliyor olabilirdi. Eğer evren son birkaç yılda bir şey kanıtladıysa, o da hiçbir şeyin kesin olmadığıydı.

El terminalinin sesi onu kurtardı. Amos cihazı cebinden çıkardı, ona baktı, ekrana dokundu ve kaşlarını çattı. “Şimdi biraz mahremiyete ihtiyacım olacak.”

“Tabii ki,” dedi Alex. “Sorun değil.”

Odalarının dışında, Tycho İstasyonu uzun ve yumuşak kıvrımlarla uzanıyordu. Dış Gezegenler İttifakı’nın baş tacı istasyonlarından biriydi. Ceres daha büyüktü, Medina istasyonu halkalar arasındaki tuhaf sıfır-bölgesini tutuyordu. Ama Tycho, OPA’nın en başından beri gurur duyduğu bir istasyondu. Geniş kıvrımlı hatları, hizmet ettiği diğer gerçek gemilerden çok daha fazla şekilde bir yelkenli gemiyi andırıyordu ve tamamen işlevsizdi. İstasyon’un güzelliği tamamen bir böbürlenmeydi. İşte Eros ve Ceres’i döndüren zihinler, işte insanlık tarihinin gördüğü en büyük gemiyi inşa etmiş tersane. Bir çok kuşak önce, Mars’ın ötesindeki sonsuz derinliğe ilk defa meydan okuyan kadınlar ve erkekler, bunu yapacak kadar zeki ve güçlüydüler.

Alex, uzun yürüyüş yolunda ilerlerdi. Yanından geçenler, vücutları dünya standartlarına göre oldukça uzun ve kafaları geniş olan Kuşaklılardı. Alex, nispeten düşük Mars yer çekiminde büyümüştü ama sıfır g bakımından zengin bir çocukluğun verdiği fizyolojiye tam olarak erişememişti.

Bitkiler, geniş koridorların boş alanlarında büyüyordu. Sarmaşıklar dünyadaki yerçekimine zıt yönde ilerledikleri gibi burada da dönüş yönünün aksi yönüne doğru sürünüyorlardı. Çocuklar tıpkı Londres Nova’da olduğu gibi okulu ekip koridorlarda koşuşturuyorlardı. Kahvesini içti ve uçuşta olmanın huzurunu hatırlamaya çalıştı. Tycho İstasyonu, en az Roci kadar yapaydı.