TÜRK MİTOLOJİSİ SÖZLÜĞÜ (V-Z)

V

Vergi: Şamanizme göre, istemekle ya da öğrenmekle şaman olunmazdı. Şamanlık sadece vergiyle kazanılırdı. Vergi ata şamanlar ya da ruhlar tarafından seçilmiş olanlara verilirdi.

Vurgun: Azerbaycan Türklerine göre, ateşten yaratılmış bir ruh. Ağaç altlarında, su kenarlarında ve köprü altlarında yaşar.

Y

Yada Taşı: İnanışa göre kurtların karnından çıkan şifali bir taş. Yada Taşı ile iklim üzerinde değişiklik yapılıp, yağmur yağdırılabilirdi. Bu taşın yeni doğmuş çocukları da kötülüklerden koruduğuna inanılırdı.

Yallı: Özellikle Azerbaycan halk sanatında geniş yer tutan bir oyun.

Yarımtık: Kelime anlamı olarak eksik vücutlu demektir. Bir gözü ve bir ayağı olan şeytani bir varlık.

Yayacı: Yaratan, yaratıcı, Tanrı anlamına gelir. Yayucı şeklinde de kullanılır.

Yayık-D’ayık: Adının anlam ve işlevi bakımından Umay’a çok yakındır. En saf ruhlardan biri sayılır. Bazı kaynaklarda Ülgen’in oğlu, bazılarında ise kızı olarak geçer.

Yeg: Kötü ruh, şeytandan gelen hastalık ya da zarar verme şeklinde açıklanır. Yek veya yik diye de kullanılır.

Yel Baba: Azerbaycan Türklerine göre tüm fırtınaların yöneticisi. Harman savurmak isteyen çiftçiler Yel Baba’ya seslenirdi.

Yelbis: Şeytani tabiata sahip Albıs, Alvız, Almas adının değişik söylenişlerinden biridir. Sadece ruh ya da su ruhu olarak da tercüme edildiği kaynaklar mevcuttur. Yelbiz şekliyle de söylenir.

Yel-Yil: Cin, kötü ruh, cin çarpması. Türk boylarının bir çoğunda zarar verici ruh anlamında kullanılmıştır.

Yer Ana: Doğanın başlangıcını sembolize eden, yeri yaratan, hayat veren toprak iyesi. Ulu Ana, İlahi Ana.

Yıldırım: Tanrının başlıca silahı ve göstergesiydi. Yakutlar, yıldırım çarpmış şamanı en güçlü ve kudretli şaman sayarlardı.

Yilbegen: Altay efsanelerinde geçen devlere verilen isimlerden biri. Çok korkunç olurlardı ve insan eti yerlerdi.

Yuğ: Yas töreni. Ölen yiğitlerin ardından yapına yas tutma törenlerinde okunan ağıtlara da yuğ denirdi. Yuğ törenlerindeki matem giysisi beyazdı. Şimdiki Türkçede kullanılan ağı sözcüğünün kökeni yuğ’dan gelmektedir. Bazı kaynaklarda sagu şeklinde de kullanılır.

Yula: İnsan bedeninden geçici bir süre ayrılabilen canın aslı, cevheri şeklinde tanımlanabilir. Yula’nın özellikler hastalık zamanlarında bedeni terk ettiği düşünülür ve yula’yı bedene geri çağırmak için şamanlardan yardım istenirdi.

Yumuş Oğlanı: Yumuş sözcüğünün asıl anlamı, kolluk, elçilik ya da sipariştir. Mecazi anlamıyla Azrail’i işaret eder. Yumuş Oğlanı, emir kulu, buyruk kulu şeklinde de açıklanabilir.

Yum-Yom: Sözle yapılan sihir, hayır duası, ozan duası.

Z

Zengi Baba: Evliya tipli koruyucu ruhlardan biri. Zengi Baba’nın ruhuna tapınmak için törenler düzenlenirdi. Törene mutlaka bir molla davet edilirdi. Molla, yeni doğan bebekleri sıhhatli ve uğurlu olması için Zengi Baba’ya dua ederdi.